Victor of de kinderen aan de macht

Na Ben Jonson’s Volpone in het vorig seizoen waagt Dood Paard zich opnieuw aan een zelden gespeeld, maar daarom niet minder briljant stuk: Victor of de kinderen aan de macht waarmee Roger Vitrac in 1928, lang voor Ionesco en de zijnen, de weg bereidde voor het absurdisme. Op het feestje voor zijn negende verjaardag besluit Victor om niet langer het voorbeeldige kind te zijn. Met zijn treiterijen haalt hij bij de volwassenen niet alleen het bloed onder de nagels vandaan, maar – erger – ontmaskert hij ook nog eens hun kleinburgerlijke hypocrisie, wanneer hij samen met een vriendinnetje het overspel naspeelt van zijn vader met haar moeder. Aan het einde van het verjaardagsfeestje ligt de façade aan stukken en proberen de volwassenen vertwijfeld maar vergeefs de scherven bij elkaar te rapen.