Portret van Clare Lennart

Clare Lennart was de schrijfster van twee Boekenweekgeschenken, Twee negerpopjes (1949) en Op schrijversvoeten door Nederland (1955), en de auteur van zo’n twintig romans en verhalenbundels, waaronder Serenade uit de verte (1951), Stad met rose huizen (1954) en haar bekendste roman De ogen van Roosje (1957). Een schrijfster van neoromantisch, sensitief proza met een groot psychologisch inzicht en een gewaardeerd recensente en vertaalster, en geliefd columniste.

Maar Clare Lennart (1899-1972) was ook een onconventionele vrouw die zich voor het gewone leven ongeschikt achtte en in haar leven en de letteren radicale keuzes maakte. Haar baan als onderwijzeres gaf zij zonder aarzelen op voor de liefde. Na een stormachtige relatie met de criticus Frans Coenen koos zij voor een minder ontwikkelde levenspartner. Ondanks kritiek bleef haar liefde voor het buitenleven, voor de ‘groene aarde’ uit haar jeugd één van de thema’s in haar literaire werk. In haar tijd ‘goed verkocht, veel gelezen en bijna altijd goed besproken’, raakte Lennart na haar dood in de vergetelheid, maar hoe terecht is dat?

Biografe Petra Teunissen gaat daar nader op in en schetst een portret van de schrijfster die vanaf 1926 in Utrecht woonde en een van de winkelstraten typeerde met de – inmiddels klassiek geworden – openingszin van haar roman Huisjes van kaarten (1961): ‘Dit is een lange straat. Ze loopt van C. en A. tot in de middeleeuwen’.