Vrouwkje Tuinman

1974

Vrouwkje Tuinman (1974) is schrijver, dichter, journalist en columnist. In 2020 won ze De Grote Poëzieprijs met haar meest recente bundel Lijfrente. 

Vrouwkje Tuinman werd op 14 september 1974 geboren in ’s Hertogenbosch. Ze studeerde Algemene Letteren (thans Taal- en cultuurstudies) en Muziekwetenschap in Utrecht, en ging daarna als journalist en recensent aan de slag voor onder andere Opzij, de Volkskrant, La Vie en Rose en het Utrechts Nieuwsblad.

Vrouwkje Tuinman was een van de oprichters van het Poëziecircus. Ze organiseert nog steeds literaire evenementen, publiceert bloemlezingen en treedt regelmatig op tijdens festivals en literaire avonden. Gedichten van haar hand verschenen onder andere in De Brakke Hond, Hollands Maandblad, Krakatau en Passionate.

Het werk van Vrouwkje Tuinman is gedurende haar carrière al vaak geroemd en bekroond. In 2004 ontving Tuinman de Hollands Maandblad Poëziebeurs 2003/2004 en in 2005 het C.C.S. Crone Stipendium van de gemeente Utrecht. In werd 2007 haar tweede dichtbundel, Receptie, genomineerd voor de Libra Schrijversprijs. “Mooi en goed te volgen, maar erg vervreemdend”, schreef het NRC Handelsblad over deze bundel. Veel gedichten in Receptie verhalen over een ik-persoon die zich kenmerkt door hysterie, afzondering en het scheppen van een eigen wereld. Tuinmans roman Buurvrouw (2008) werd genomineerd voor de BNG Nieuwe Literatuurprijs. Eind 2010 kreeg ze de Halewijnprijs uitgereikt voor haar oeuvre tot dan toe. De tweetalige fotoboek-dichtbundel Intensive Care, uitgebracht i.s.m. fotografe Andrea Stultiens, ontving in 2012 de Niek Woudenbergprijs. Haar roman De rouwclub, die in 2013 uitkwam, stond op de longlist voor de Libris Literatuur Prijs 2014. Haar meest recente roman Afscheidstournee (2016) werd eveneens lovend ontvangen. In 2019 kwam haar meest recente bundel Lijfrente uit, waarover Tuinman zei: ‘Ik zou heel graag eens over iets anders schrijven dan de dood, en was dat ook aan het doen. Toen werd mijn partner ziek, en overleed hij. Nu is er, meer dan ooit, geen ander onderwerp. In Lijfrente beschrijf ik de liefde tot – maar ook nadat – de dood ons scheidde. De fysieke intimiteit die steeds verder overschaduwd wordt door zorg, en uiteindelijk door rouw. De levensfase die de meeste mensen, ook ik, pas veel verderop voor zichzelf bedacht hebben.’ Met Lijfrente won Tuinman De Grote Poëzieprijs 2020.