88. Tjitske Jansen

1971

Tjitske Jansen (Barneveld, 1971) is dichter, theatermaker en praktiserend humaniste. Haar bundel ‘Koerikoeloem’ won in 2009 de Anna Bijnsprijs.  

Jansen studeerde af als docent drama en werkte ondermeer als actrice, theater- en schrijfdocent. Ze maakte naam met haar optredens, nog voor ze met haar eerste bundel ‘Het moest maar eens gaan sneeuwen’ (2003) een nieuwe toon zette in de Nederlandse poëzie. De boekjes gingen als warme broodjes over de toonbank en binnen korte tijd verschenen er drie herdrukken.

Haar tweede bundel ‘Koerikoeloem’ (2007) won de Anna Bijns-prijs en is veel experimenteler van aard. Elke gedicht begint met de beloftevolle woorden ‘er was eens ‘ en laat je meekijken door de ogen van een ik die telkens weer een andere gedaante aanneemt. Zoals Jansen in het buitenliteraire leven ook telkens weer een metamorfose onderging, van marktkoopvrouw, naar kokshulp, administratief medewerkster, bejaardenverzorgster en winnares van de Anna Bijnsprijs in 2009.

 

Fragment uit ‘Koerikoeloem‘ (2007)

Er was iemand die zei: ‘Kijk, dit is nou tufsteen.’
Er was iemand die zei: ‘Het gaat er niet om dat je alle filosofen kent, het gaat erom uit je impasse te raken, en als je niet in een impasse zit, om dat dan zo te houden.’
Er was iemand die zei: ‘Ja, net als vliegen, heel gemakkelijk, je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat je de grond niet raakt.’
Er was mijn oma, de moeder van mijn moeder, die niet lang meer zou leven. Wij spraken elkaar aan de telefoon, wisten niet goed wat we tegen elkaar moesten zeggen. ‘Ik moet ophangen,’ zei ze na een tijdje. ‘Lingo begint.’