37. Alain Teister

1932-1979

Alain Teister (Amsterdam, 1932 – Amsterdam, 1979), pseudoniem van Jacob Martinus Boersma, was dichter, prozaschrijver en kunstschilder. Teister debuteerde in 1964 met de dichtbundel ‘De huisgod spreekt’.

Alain Teister groeide op in een katholiek Amsterdams milieu. Hij volgde een opleiding aan het Rijksinstituut van Tekenleraren in Amsterdam en aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Arnhem. Begin jaren vijftig vertrok hij naar Utrecht, waar hij lid werd van Grafisch Gezelschap De Luis; een befaamde Utrechtse kunstenaarsgroep waartoe ook William (Dirkje) Kuik, Peter Vos, Jan Emmens en Theo Sontrop behoorden.

Teister debuteerde in 1964 met de dichtbundel ‘De huisgod spreekt’, welke opviel door de nuchter-ironische toon en de vele woordvondsten. Hierna volgden de verhalenbundel ‘Brief aan de eigenaar’ (1966) en de roman ‘De kosmonaut was een bisschop’ (1970), waarmee Teister zich afzette tegen zijn katholieke verleden. In de periode die volgde schreef Teister werk dat sterk modieus bepaald lijkt te zijn, en vol zit van erotiek, drank, drugs en het bij kunstenaars in trek zijnde eiland Ibiza.

Teister schreef voor onder andere ‘Het Parool’, ‘Vrij Nederland’ en ‘Het Vaderland’, maar nam het op enig moment – onder invloed van drankgebruik – niet zo nauw met de deadlines, waarop ontslag volgde. Uiteindelijk leidde alcoholverslaving tot zijn dood.

Teister huwde in zijn nadagen een Italiaanse, met wie hij een landhuis bij Napels betrok. Hij woonde sindsdien afwisselend in Italië en Amsterdam.

Alain Teister overleed aan een inwendige bloeding ten gevolge van een leverkwaal. Op 12 februari 1979 werd hij gecremeerd in Crematorium Westgaarde te Amsterdam. Zijn as is verstrooid.

 

 

 

‘Poëzie’ uit ‘Verzamelde gedichten'(1988)

Poëzie is, voor mij althans,
niet het vermoeid, roerdompig
droevig geroep om de gemiste kans.
Het is meer iets van op klompen
lopen, knarsen op het grint.
Wie dit vindt zal niet
mee kunnen komen met lome
en oude symbolen:
de bleke maan voor ’t bleke lief
is eerder week dan apocrief.
Meer dan op ’t volkje dat betreurt
en klankrijk zeurt
als grond tussen gelieven splijt
hou ik het op wat bijt,
en wel om ’t hardst.
Poëzie is meer
die barst zien, verifiëren,
en dat dan zeggen. Barst.